Kaburgalarında duyduğu tarifsiz acıdan sonra zamanın yavaşladığını hissetti. Sevdiği ve sevmediği insanları, kazanacakları ve kaybedecekleri, ölüleri, yaralananlarla sağları... Rüzgarın soğuğu muydu içinden geçen? Ruhunun kalıntılarını serpiyordu dünya üzerine artık yeni başlayan yağmur. Çıplak dizleri yerle buluştuğunda duyumsadığı yumuşak toprak altından siliniyordu. Gözleri, gökkuşaklarından daha renkli bakamayacaktı artık, uzun parmaklı narin elleri bir kuzuyu okşayamayacaktı. Salıverildiğinde karşısındakini büyüleyen o kestane rengi, portakal çiçeği kokulu saçlar ışıltısını birden yitirmişti. Tek gerçek vardı: Göğsünü tam ortasından delip geçen sivri okun ucunda sallanan parçalanmış kalbi artık vücuduna hayat dağıtmayacaktı.
Karanlık...Işık denizinde yüzüyordu. Ömründe hiç bu kadar hafif hissetmemişti. Tüm hayatı boyunca taşıdığı her tür basınçtan arınmış, yoklukla bir olmuştu. Soğuktu ama üşümüyordu. Yorgun olmalıydı ama sade enerjiymişçesine dinamik hissediyordu. Damlaların enerjisini delip geçtiğini duyumsadı, enerjisini, enerjisini, enerjisini... Birden görebileceğini fark etti, yalnızca bakmadığını. Gözleri yoktu, ya da göz kapakları.
Karanlıklar içinden püsküren alev ve yağmur birbirine karışıyordu. Bulutların çarpışması, şimşekler... Her şeyi bir anda görüyordu, aynı anda,
her şeyi. İçinde yüzdüğü şey ışık olamazdı, ışık kendiydi belki, ya da enerjisinin temeli. Hiç zorlanmadan kendi etrafında döndü; enerjisinden hiç harcamamıştı. Dudaklarını araladığını ve çığlık atacağını biliyordu: Çamurlaşmaya başlamış yumuşak toprağa yanlamasına, anlamsız bir pozisyonda yıkılıp kalmış cansız bedenine bakıyordu. Ne dudaklarını duyumsadı, ne de ağzından çıkan çığlığı. Ses tellerinin olmadığını o an anladı.
Başının arkalarına doğru uzanan ince uzun kızıl karaltıya kaydı odağı. Ucunda çırpınmakta ısrar eden, daha yuvarlakça ama biçimsiz, başka bir kızıl karaltı ağır ağır mücadele ediyordu. Yuvarlakça karaltıdan çıkan tek uzantının bedenine bağlı olduğunu biliyordu. Bedene uzandığını düşledi. Elleri ya da kolları yoktu. Bedeninin de karaltıların da küçüldüğünü ancak fark ediyordu. Rüzgar ve yağmurla mı sürükleniyordu? Ama nereye? Enerjisinin de odağı ve farkındalığı gibi dağıldığını hissetti. Birden yeniden yoğunlaştı. Bedenine doğru süratle çekiliyordu. Karanlık denizinde yüzüyordu, her şey bulanıktı.
Işık...İlk duyumsadığı yine acı oldu. Tiz, yüksek bir ses kulaklarını rahatsız ediyordu. Sesin kendi ses telleri tarafından oluşturulduğunu algılaması zaman alsa da çığılığını tanıdı. Basınç geri dönmüştü, dünyanın tüm yükü... Sık şok dalgalarıyla sarsılıyordu. Neden kımıldamadığını merak etti. Bir şey onu sabit tutuyordu; göğsüne yüklenip kulağına anlamsız sözler fısıldayan aynı şey. Tüm düşünceleri tek bir noktada birleşiyordu: Acı. Bedenindeki her hücrenin teker teker tükettiği yaşam enerjisinin ruhundan akıp gidişini hissedebiliyordu. Görüşü bulanıp yeniden karanlığa yuvarlanmadan önce kulağına fısıldayan sesi tanıdı:
Aurelius...Hiçlik...Başının tepesine dek gömüldüğü yoğun balçığı dövüyor, kıpırdanıp duruyordu. Su... Oksijen... Aşk.
Gülüşün belki bir sonbahar yaprağı
Sürükleniyorum kumullarına
Denizin yolarttığı yosunların var
Civa’dan balonlar-ım
Kızıl kuyular sofrasında göğün
Sırılsıklam
Meşk ve savaştan
Tenya bile ayışığından gün
Nasıl fark etmedin?
Konuşmak istedi, yalvarmak; susması için. Kelimeler yazıldığı biçimde akıyordu gözlerinin önünden. Esas hayal, onları yazan ellerle aynı sahibe ait renksiz dudaklardan yükselen nahoş sesken gitmesini istemek ciğerlerine yeniden dolan hava kadar anlamsızdı. Geri dönmek için değildi gidişleri ve yine dönememeliydi bu sonsuz gidişten.
Varoluş......ve burda yatan, güzel çocuğum, nefesin yeniden bahşedildiği yegane varlık. Aşkın kurtarabildiği en güzel çiçek. Aynı zamanda da doğanın dengesini sömüren lanet iblis. Tanrı ve tanrıçaların sırrını bildiği söylenir.
Neden hep uyuyor, Aurelius?
Çünkü, Rene, uyandığında göklerin lanetini önce üzerimize, sonra evrene saçacağına inanılıyor. Kimse ona dokunamaz.
Öyleyse onu neden öldürmüyorlar?Tarihte 5 yaşında bir çocuğun soğukkanlı dudaklarından dökülebilecek en acımasız sözlerdi belki bunlar. Balçığı, hatta unutulan tenini delerek kalbine ulaştı, yıllarca aynı aura tabutunda uyuyaduranın. Hayatının aşkını ve bu dünyaya bırakabildiği tek iyilik olan sevgili oğlunu duyabilmek ona bahşedilebilecek son hediyeydi. Sağ gözünden çikolata rengi yanağına süzülen bir damla minnet gözyaşıyla kaosu kendi cehennemine hapsederek son nefesini verdi.
Anasayfa 
Konu: Codetta 
Perş. Mart 10, 2011 3:52 pm
