Asla sarhoş olmazdı. Her gece aynı bara gider, iki üç kadeh bir şeyler içer, ardından da sarhoş olmuş gibi davranırdı çünkü görmezden gelmek isterdi. Hayatın onu sürüklediği bu yeni kıvrımdaki monoton melodiden de sıkılmıştı. Gündüzleri zengin ve sofistike Alba'ların izlediği büyük tiyatro sahnelerinde çeşitli rollerde yer alırken, gecelerini topuk seslerinden başka bir şey duyulmayan karanlık arka sokaklarda dans edip, şarkı söyleyerek geçirirdi. Umudu yoktu ki şarkı söylüyordu, dans ediyordu ki korkusu yoktu. İnsanlar ona bakıp gülüp geçerdi, kimse anlamazdı bilerek bunların yaptığını. Herkes içkinin beynininde yarattığı bir yansıma sanıyordu bunu. Kaybolan umutların arkasından “Zaten size ihtiyacım yoktu” diye haykırmaktı bu, olmayan korkulara meydan okumaktı. O gece farklı olacaktı, kontrolünü kaybedecek ve kendi karanlık tarafına bir adım daha yaklaşacaktı.
Kristal gibi görünen ama en ucuz camdan yapılan basit bardağı kavradı ve ağızda keskin bir tat bırakan içkisinden bir yudum daha aldıktan sonra bardağı meşeden yapılma bar masasının üstüne bıraktı. Barmene sarsakça bir gülümse hediye etti ki sarhoş olduğu anlaşılsın. Sonra yalpalayarak bar taburesinden kalktı. Kapalı olan eski televizyonun sepya ekranından görüntüsüne baktı; yüzünde anlamsız bir gülümseme, sarhoş görünen ama sarhoş bakmayan buz mavisi bir çift göz. Arka plana fildişi beyazı atmış ressam, sedef kadar beyaz bir teni var. Neredeyse ölü gibi ki onu yaşama bağlayan şey içindeki son aydınlık parçası, annesinden kalma bir demet ışık.
Gözlerini kırpıştırdı ve arkasını dönerek kapıya doğru yöneldi. Kapıdan çıkarken kıvırcık saçlı barmene; "Bunu da borçlara ekle!" diye seslendi. Kıvırcık saçlı barmenin kafasını alışıldık bir şekilde sallayıp, homurdandığını camın yansımasından rahatlıkla anladı. Teni soğuk esintiyle temas ettiğinde gece daha yeni başlamıştı. Umutlar ve gençlik üzerine, anı yaşamak üzerine bir şarkı söylemeye başladı, ardından adımlarını hızlandırdı ve insanlar evlerine kestirmeden gitmek için geçtiği o ıssız sokaklardan birine daldı. Kendi çevresinde dönerek şarkıya devam etti ve gökyüzüne baktı. Beyni bulanana kadar dönmeye ve şarkı söylemeye devam etti. Üzerinden birkaç kuş geçti, biraz da bulut. Sonra etraf bulanıklaştı. Çimenlere uzandı. Bir iki saat önce yağmur yağmış olmalıydı ki, yağmur taneleri hala sırtına iğneler halinde batan çimenlerin üzerinde kalmış, bedenine bir serinlik veriyordu. Yarım saat kadar yıldızlara bakıp hayal kurdu, tıpkı önceki gece yaptığı gibi, ondan önceki hafta yaptığı gibi. Yaklaşık bir aydır, evden kaçtığından beri aynı şeyi yapıyordu ya.
Çimenleri terk etti ve yıldızlara doğru kollarını kaldırıp, dönmeye başladı aynı zamanda şarkı söylemektedir, asla gerçekleşmeyen umutlarına, yine.
“Gece beni çağırıyor.
Fısıldıyor.
Ama ben düşüyorum.
Ve eğer kendimi bırakırsam,bunun suçlusu ben olacağım”
Daha yüksek sesle söylemeye devam ediyor. Sesinin yıldızlara ulaşmasını istiyor;
”Sessizliği dolduran kız olmak istemiyorum.
Sessizlik beni korkutur,çünkü gerçeği yansıtır.
Peki gerçek ne?
Göklerdeyim
Hiçbir şey beni incitemez
Peki o zaman neden acı bu kadar gerçek?”
Soluk soluğa kaldığında omzuna değen nefesi yeni farketti. Ne kadar hızlı diye düşündü.Arkasını dönemeden sesi duyuyor;
-Ayıkken sadece deliler dans eder
Arkasını döndüğünde kusursuz yüz hatlarına sahip bir yüz ve küstah bir suratla karşılaıyor.
-Sadece deliler yaşamdan zevk alır
Yüzleri ve bedenleri birbirine çok yakın şimdi. Çocuk,ona dikkat etmeyen hatta basit bir fısıltıyla bir çığlığa eş değer bir başkaldırıda bulunan kıza;
-Bana deli olmayı öğret, dedi kızın vişne rengi dudaklarına, ardından usulca dudaklarını değdirdi.
edit sebebi: bir bölümü eklemeyi unutmuşum
Anasayfa 
Konu: Islak Çimler 
Cuma Ocak 28, 2011 12:40 am
