Şehre Döner Dönmez?

İyiden iyiye kendini hissettiren mayıs sıcağına rağmen kalabalık Areous sokaklarında sessizce ilerledi Ionine. Akademinin tatillerinden en çok böyle anlarda nefret ederdi; deli gibi canı sıkılırken. Üzerine üzerine yürüyen duvarların baskısına daha fazla dayanamayınca kendini evden dışarı atıvermişti. Çıkarken ne yapacağını planlamadığı için kendi kendini azarladı içinden. Amaçsızca bir o yana bir bu yana yürüyordu yarım saattir ve bu durum sıcağın da etkisiyle gittikçe çekilmez bir hal alıyordu. Aslında amaçsızlık o kadar da garip durmuyordu o an. Sanki sokakları işgal eden koca insan güruhunun da bir amacı yoktu. Sanki bütün bu insanlar sadece dışarıda olmak için dışarıdaydı.

Retro Palace’ın tanıdık tabelasını gördüğünde en azından artık ne yapacağını biliyordu Ionine. Kararlılıkla kapıyı itip içeri girdi. Gözleri hızla kafenin en uzak köşesindeki masasına kaydı ve masanın boş olduğunu gördü. Bu masa buraya hemen her gelişinde boş olan ve sanki kendisi için özellikle yapılmış gibi tam olarak Ionine’e hizmet eden masaydı. Mutfağa ve tezgaha yakındı, bu sayede kahve kokusu en çok orada baştan çıkarıcı oluyordu. Ayrıca kafe ne kadar kalabalık olursa olsun orası hep tenha ve huzurlu oluyordu, yalnızlıkların adamı Ionine için biçilmiş kaftan! Masanın boş oluşu ve mekanın baştan çıkarıcı kokusu yüzünde geniş bir gülümsemeye neden oldu. Hızlı adımlarla masasına doğru ilerlerken Raven’ı düşündü. Aslında zamanının büyük çoğunluğu onu düşünmekle geçerdi zaten, hatta neredeyse onu düşünmediği tek bir an yoktu ama o an o masada Raven’ın oturduğunu hayal etti. Yanına gidip ona dokunduğunu. Merhaba öpücüğünü.

Masasına oturduğunda, sadece ucuz bir kurgudan ibaret olan düşüncelerini başından savuşturarak yaklaşmakta olan garsona dikti gözlerini. Zayıf hatta cılız genç bir kızdı garson. Elinde ufak bir not defteri ile yanında dikilip sıcak bakışlarını üzerine diktiğinde nedensizce bir süre bekledi. “Filtre kahve, lütfen.” diye mırıldanırken bakışlarını çoktan, masanın üzerinde kavuşturduğu ellerine kaymıştı. Garip bir zorunluluktu bu, biri ile ki özellikle tanımadığı kişilerle fazla göz göze kalamazdı ve gözleri yere yada avuçlarına kayardı hemen. Garson yayvan adımlarla masadan uzaklaşırken Ionine yanında getirdiği dergiyi açtı ve acelesi olmadığından her satırda duraklayıp, resimleri en ufak detaylarına kadar inceleyerek oyalandı. Dergi contreanın her yerinden sorunlarla usta bir dille dalga geçiyor, biraz gülümsetiyor biraz da bilgilendiriyordu. Abonesi olduğu dergiyi evden çıkarken kapısında bulduğunda onu tekrar eve bırakmak istememişti Ionine.

Kafenin kapısı aralanıp içeri yeni biri girdiğinde başını kaldırıp kim olduğuna bakma gereği görmedi. Oturduğundan beri en az beş kişi gelmişti zaten. Herhangi birini de bekliyor değildi, bu durumda kapıyı gözlemesinin bir anlamı yoktu. O esnada elinde filtre kahve ile gelen garsona baktı, ardından masasına bırakılan kahveye kaydı gözleri ve büyük bir açlıkla kupanın kulpuna uzandı. Dudaklarına götürürken masasına yaklaşan ayak seslerini işitti. Bakışlarını, koca bir yudum aldığı kahveden ayırıp gelene baktı. Pek tanıdık olmamakla birlikte daha önce gördüğüne emin olduğu biri geniş bir gülümsemeyle ona doğru geliyordu.

"Heeey! Selam! Şey oturabilir miyim?"

Elindeki kahve kupasını usulca masanın üzerine bıraktı ve henüz kendisinden olumlu bir yanıt almadan hızla boş sandalyeye oturan kızı süzdü.İri bukleli sarı saçları konuşurken başının etrafında usulca dalgalanmıştı. İri gözleri vardı ve geniş gülümsemesi ile sevimli bir yüz yapısı olduğunu söyleyebilirdi Ionine. "Nasılsın?" diye şakıdı kız adeta.

Yüzüne tanımanın getirdiği hafif bir rahatlama otururken kızın alt dönemden bir lanceus olduğunu düşündü. Adı, Sona gibi bir şeydi, bu adı daha önce defalarca hatırlatmıştı kız. Nedenini bilmiyordu ama bu genç kız sürekli etrafındaydı, bunun bir tesadüf olması daha büyük olasılıktı aslında ama rahatsız olmuyor da değildi Ionine. Onunkinin benzeri geniş bir gülümsemeyi yüzüne yerleştirdikten sonra kızı süzmeyi bıraktı. “Oturabilirsin, elbette.” diye mırıldandı ama ardından hızla ve daha yüksek bir sesle ekledi. “Teşekkür ederim. Sıcak bir günde sıkıntımı atmaya çalışıyorum diyelim. Sen?”

Abartılmış bir dikkat taşıdığı belli olan hareketlerle sandalyesine yerleştikten sonra masanın üzerine bıraktığı çantasını sağ tarafındaki sandalyeye hantalca kaydırdı, ardından arkasına yaslandı. Kalp şeklindeki yüzünün etrafına titrek hareketlerle dağılmış saçları onu alabildiğine şeker kılıyordu. Yüzünde insanı gücüyle hayrete düşürebilecek denli bir gülümseme vardı. Gözleri yarı kısık bakıyordu. Ionine ister istemez bu kızın yüzünün yanına Raven’inkini yerleştirdi. Kıyasladı, ardından masada karşısında oturmasını istediği kişinin Raven olmasının da etkisiyle durumun memnuniyetsizliğine kapılıp arkasına yaslandı.

"Bende buraya yeni döndüm. Daha önceden söylemişimdir herhalde pek yerimde duramam sürekli gezmem gerekli." Daha önceden söylemiş miydi? Belki, ama Ionine bu konuda en ufak bir şey hatırlamıyordu. Beynini zorlamaya da gerek görmedi zaten, karşısında oturan o ufak tefek, deli dolu kız hakkında bir şeyler bilmek zorunda hissetmiyordu kendini. Kabalık olmasın diye olumlu anlamda başını hafifçe salladı. Gülümsemesi öncekiden biraz daha soluk bir hal alsa da hala umut vaat edecek şekilde güzeldi.

Kız garsona siparişini verirken Ionine dergisine göz atmayı sürdürdü. Nedense sıkılmayı sürdürüyordu canı. Üstelik şimdi bir de, evet adını hatırlamıştı, şimdi Sona’nın da masasına gelmiş oturmuş olması üzerine gereksiz bir baskı etkisi yaratmıştı. Kafa dinlemek için çekildiği sırça köşkünde bir başkasının varlığı huzuru uzak tutuyordu işte. Gülümsemeye devam edebilmek için artık resmen kendini zorluyordu. Kendini köşeye sıkışmış gibi ya da tonlarca suyun altına kalmış gibi hissetti. Damarlarında sihir aktı, aktı, bulunduğu idea boyutunun kapıları canlandı gözünde, arlanmış ve hazır bekliyorlardı. Ionine’i bekliyorlardı. Ionine kapılardan herhangi birini hayal edip bir anda ortadan kaybolabilir, kendini başka bir huzur mekanına taşıyabilirdi ama kulağına dokunan kelimeler onu olduğu yerde tuttu. “Gerçekten güzel bir masa seçimi. Hem mutfaktan harika kokular sızıyor hem de insanın kafasını dinlemesi için ideal bir yer!" Yaa, tabi, sen gelene kadar öyle denebilirdi. Hiçbir zaman kaba biri olmayan Ionine elbette bunları seslice kızın direkt yüzüne söylememişti. Aslına bakılırsa bunu gerçekten düşünüp düşünmediğinden bile emin değildi. Sadece huzursuz olmuştu, bundan emindi. "Sanırım gezmek benim için bir tür kaçış." diye dalgın dalgın eklerken kız, Ionine bu cümlenin altındaki anlamları sezmişti. Kötü zamanlar mı geçiriyordu? Ya da kötü bir hayat? Ionine’inki gibi? "Sende gezmekten -ya da uzun yolculuklardan diyelim- hoşlanır mısın?" Sorunun üzerinde düşünme ihtiyacı hissetti Ionine. Sahi hoşlanır mıydı? Aslında evden çıkmayı sevmezdi, odasında, o güvenli kalesinde bir kenara çekilip hayattan kopmak ona o kadar kolay gelirdi ki. Yapacakları, yapması gerekenler bir anda buhar oluverirdi, önemsiz birer detay gibi.

“Belki, biraz. Fazla gezdiğim söylenemez.” Ardından dergideki bir resme kaydı gözleri, aslında resim resmen ‘Ionine bak bana’ diyordu. Kahvesinden koca bir yudum alıp resmin altındaki haberi okudu. Şehrin önemli iş adamlarından birinin kızı ile ilgili bir haberdi. Bir haftadan uzun bir süredir haber alınamadığına dair bir takım söylentiler… Elbette haber alamazlardı, ya da şöyle düzeltmeli, bir hafta geçtikten sonra artık alamazlardı. Alba genç bir kız ailesinden habersiz bir hafta ortadan kaybolmuşsa, bu sonsuza kadar kaybolması anlamına gelirdi genelde. Bir nigra ile kısa bir yolculuk olarak yumuşatılabilecek sert bir kavram yokluğunu dolduruverirdi. Ölüm.

Haberi bitirdikten sonra neden bilinmez bakışları karşısında oturan kıza kaydı. Yüzünde hayret ve hayal kırıklığı olarak algılanan güçlü bir ifade vardı. Duygusal. Ionine işte tam o anda kabalık ettiğini anladı. “Ah, üzgünüm, dergiye dalıp seni unuttum. Haber, ilgimi çekti de biraz.” Kendini neden toparlamaya çalıştığını ya da bu kıza neden açıklama yaptığını bilmiyordu ama yapıyordu işte. “Pekala, neler yaptın anlat bakalım.” Tekrar gülümsedi.