Flore L. Bouveir

Arkamızdan gelen silah sesleriyle bacaklarım koşma yetisini kaybetti.Annem aniden durdu ve beni kolumdan çekerek ilerlemeye devam etti.Porselen yüzüne akan gözyaşları ay ışığında ''Ben burdayım!'' dercesine parlıyordu.Kız kardeşim de diğer elimden tuttu ve koşmaya devam ettik.Her ne kadar o adamdan nefret etsem de onca yıl için akan gözyaşlarımı durduramıyordum.Koşuyordum...Geçmişi unutmak ve bu beladan kurtulmak için.Yeni bir hayat için koşuyordum...Ardımdan gelen silah sesiyle beni ayakta tutan ellerden birisini kaybetmiştim.Buruk bir gülümseme oluştu yüzümde.Delirdiğimi düşünebilirdiniz.Yeni bir hayat ha...?Hiç sanmıyordum...
-1 Gün Önce-
''Beni anlamalısın Flore!!!''
''Hayır baba,seni anlamıyorum!Hiç birinizi,hiçbir şeyi anlamıyorum!!Senden nefret ediyorum!Nefret ediyorum!!!'' dedim gözyaşlarımı akıtacak.Onları saklamam hiç bir işe yaramıyordu.Bundan bir süredir haberdardım.
Babam bizi,bu evden ve yaşamımızdan kaçmak için ikna etmeye çalışıyordu.KKumara olan bağımlılığı yüzündn bütün paramızı kaybetmiştik ve milyonlarca borcumuz vardı.Kime dersiniz?Tabi ki tefeciye.Babamın bulduğu mükemmel ötesi(!) çözümler ailemizi oldukça açık bir biçimde çökertiyordu.Şimdi ise ailemizin peşinde bir tefeci vardı ve çok büyük bir ihtimalle birimizi öldürmek için peşimizdeydiler.Bu kişinin babam olması işime gelirdi açıkçası.Uzun bir iç çektim.Ablam yanımda belirdi.
''Flore?'' dedi yumuşak bir ses tonuyla.Beni sakinleştirmek ister gibiydi.Gözyaşlarımı elimin tersiyle sildim.
''Kath?'' dedim masmavi gözlerine bakarak.
''Bence bunu yapmalıyız.'' dedi buruk bir gülümsemeyle.''Bu onun için yapacağımız son şey olacak.Sana söz veriyorum.Sen,ben ve annem.Yeni bir hayatımız olacak.''
''Yoruldum Kathy.Onun yaptığı yanlışlar yüzünden bizim parçalanmamızdan yoruldum.'' dedim.Gözyaşlarım akmıyordu artık.Kim bilir.Belki kendi hayatımın iğrençliklerine karşı bağışıklık kazanıyordum artık...
''Biliyorum Flore.Bu son.'' dedi gözlerimin içine bakarak.Sesinin yumuşacık tınısı içimi ısıtacak türdendi.Derin bir nefes aldım.
''Tamam Kath.Bu son.'' dedim onu tekrarlayarak.Ayağa kalktık ve aşağı,salona indik.Babamın yüzüne bile bakmadan anneme döndüm.
''Ben hazırım.'' dedim düz bir ses tonuyla.''Ne zaman çıkıyoruz?''
''Birazdan birtanem.Bavulunu getir istersen.''
Cevap vermeden yukarı çıktım ve ablamın çoktan hazırlamış olduğu bavulu aşağı indirdim.Ablam kapıda,buruk bir gülümsemeyle beni bekliyordu.Annem ve babam arabaya binmişlerdi.Son kez evime baktım.Bütün hayatımı geçirdiğim evime...Derin bir iç çekip kapıyı kapadım ardımdan.Hayallerime ve geçmişime kapar gibi...

Yolculuğun ilk yarım saati sessizlikle geçti.Kulağımda kulaklıklarımla gayet mutluydum.Ne zaman ki arabamızın arka camı kurşunlarla tuzla buz oldu,işte o zaman sessizlik sona erdi.İlk çığlık babamdan geldi.Şaşırdığımı söylesem yalan olurdu.Birden araba yavaşladı.Babam küfretmekle meşguldü.
''Baba!Kes sesini ve gaza bas!!!'' diye bağırdım sinirlice.Ardından gelen kurşun arabamızın sol arka lastiğini patlattı.Sıradaki çığlık bendendi.Sol arka tarafta oturan bendim çünkü.Babam şu anda yapılması gereken son şeyi yaparak arabayı taşlı ve dar bir patikaya sürdü.Öndeki iki tekerlek arabanın kalanını sürüklüyordu.Ablam yerine sinmiş ve neredeyse cenin pozisyonu almıştı.Annem de öyle.Bense arada çığlık atıyor ve küfürler savuruyordum.Patika artık arabayı süremeyeceğimiz kadar dar olmuştu.
''Arabadan inin!!!'' diye bağırdı babam.Kaderime -ve babam olacak adama- lanet okurken arabadan indim.Ardımdan annem ve ablam da indiler.Bacaklarımızın elverdiği kadar koşmaya başladık.Arkamızdan gelen adamların ayak seslerini duyabiliyordum.2 kişiydiler.Belki de 3,bilmiyordum.O anda bacağıma bir şey saplandı acıya bir çığlık attım.Arkada kalmıştım.Belki adamlardan biri beni yakalamıştı.Acı çok fazlaydı.Çok,çok fazla...Birden babam geri döndü ve bana (bize) doğru koşmaya başladı.O yanıma (yanımıza) gelirken az önceki yaranın biraz üstünde aynı acıyı hissettim.Şimdi daha fazla acı vardı.Daha fazla acı ve daha fazla kan.Babam yetiştikten sonra ardımdaki kişiye yumruk attı sanırım.Olan biteni göremiyordum.
''Koş Flore!!!Uzaklaş!!!'' diye bağırdı.Sol bacağımın üzerinde fazla durmamaya çalışarak koştum.Ablamla annem arkaya dönmüşlerdi.Elimden tuttular.Ve silah sesleri...Gerisi size anlattığım gibi zaten.Asıl can alıcı kısım şu ki;annemin eli elimden kayıp gittiği anda ablam da ben de durmamıştık.Belki de şu anda size bunu anlatmamın sebebi yıllardır içimi kemiri duran suçluluk duygusuydu.Belki de koşmayı kesseydik şu anda yanımızda annem olabilirdi.Ama belki de,şu anda ikimiz de olamayabilirdik.Bu olasılıklar beynimin bir köşesinde yatadursun,şu anda ablamla yepyeni bir hayatın içindeyiz.Ablamın bana söz verdiği gibi.Belki birr kaç şeyimiz eksik hayatmızda...Ama gerçek şu ki;tamamen yeniyiz...

Gerekli Uzunluk= 8 puan
Anlatım= 15 puan
Renklendirme/Görünüm= 6 puan
İçerik/Kurgu= 15 puan
Akıcılık= 8 puan
İmla= 5 puan
Paragraf Düzeni= 3 puan
Tutarlılık= 4 puan

Toplam= 64