LYNHART... ASİL İSİM !
Lynhart… Ona nigra kanından olan babasının koyduğu asil isim. Her ne kadar ailesini ve yaşadığı çocukluk zamanlarını hatırlayamasa da içindeki nefreti yenemeyip gün geçtikçe daha da büyüten bir varlık. Annesinin de nigra olması ona ne kadar avantaj gibi gözükmüş olsa da hayatını karartan kötülüklerden biriydi. İstediği sevgiyi ve şefkati ne anne nede babasından görememiş olmasıydı neden... Ama yine de babasına kızamaması onu annesine düşman etmişti… Babasını sürekli örnek alacağını kendi içinde kesinleştirmişti. Annesinin sürekli babasıyla tartışması onun canını sıkıyordu ki en büyük nedenler hep annesinin başının altından çıkıyordu. Küçüklüğünde saklandığı o karanlık dolapta güç buluyordu adeta… Annesiyle babasının kavgalarından sıkılınca korkarcasına o dolaba saklanırdı. Babasının annesini öldürmesinin ardından babasından alınıp başka bir aileye verilmesi onun hayatını alt üst etmeye yetmişti…
Zengin bir ailenin yanında yaşamını sürdüren Lynhart küçük yaşında istediği her şeyin yapılmasıyla beraberinde gelen şımarıklığı da kabullenmişti artık. Sonradan tanıştığı yeni ailesinin de Nigra kanından olması yabancılık hissini ortadan kaldırmıştı. 29 yaşına gelip akademiyi bitirmiş bir yetişkin olduğunda kafasındaki soru işaretleri yavaş yavaş cevaplanmaya başlamıştı… küçüklüğünden beri babasının annesiyle olan sorunlarını anlayamaması onu sıkıyordu ki artık bu sorunu çözmüş ve her şeyi rahatlıkla kavramaya başlamıştı…
Annesi çalışmıyordu ve babasının bunca emeğe rağmen hala ezildiğini görüyordu. Annesi babasıyla severek evlenmediği için ondan doğan Lynhart’ıda bu nedenle sevmiyordu. Babasının sesini çıkarmaması ve ağırlını koymayışı işleri tersine sürüklüyordu. Bunca baskıya ve strese dayanamayan babası annesini tek taraflı sevmesine rağmen gözünü bile kırpmadan öldürmüştü. Lynhart artık olanların farkındaydı ve babasına hak veriyordu babasını 29 yaşına kadar arayıp bulamamış olmasına rağmen hala aramaya devam ediyordu. İnsanlara emir vermeyi ve kontrol etmeyi çok seven Lynhart zenginliğinde verdiği şımarıklıkla kendinden daha güçsüz olan Lanceus’ları kullanmayı çok seviyordu…
Babasının sözleri kulaklarında yankılanırken… Bir yandan da öğrendiği değir şeyleri birleştiriyordu ;
“Bak Lynhart eğer bir gün zengin yada saygı duyulan bir insan olursan… Sakın kendini hayatın adaletsizliğine kaptırma çünkü sen bir Nigra’sın ve Nigra gibi davranmak zorundasın.”
Babasının söylediği bu sözler yanında üvey babasının söyledikleri onun kafasını karıştırmaya yetiyordu ;
“Lynhart Nigra olman hiç bir şeyi değiştirmez. Bu kandansın diye hiçbir varlığa eziyet etmen yada onları hor görmen seni yükseltmez. Unutma Nigra olmak kötü olmak değildir…"
Lynhart denizi izlerken bir yandan da kafasındakileri birleştirmeye devam ediyordu… Bu onu yoruyordu ama gecenin verdiği enerji onu yeniden düşünmeye zorluyordu. İradesi beyninin derinliklerinde tozlanmış bir sandık gibi dururken düşünmek onu yoruyordu, karar verememesi de cabasıydı. Geceleri dışarıda dolaşıp uyumaması onun her zaman yaptığı şeydi ailesi artık alışmıştı bu olaya. Aslında ne kadar yalnız olduğunu bilen Lynhart ne yapması gerektiğini artık tam anlamıyla anlamıştı ! Yapmak istediği ve yapacağı her şeyi içinde yaşayacaktı ve dışarıya güler yüzlü gözüken bir şeytan olacaktı… Evet evet ! yapmak istediği tam olarak buydu ;
“Kendime tam anlamıyla çeki düzen vermenin zamanı gelmişte geçiyor bile… Elimde olan her şeyi kullanabilir hatta bunu bir ekstra servete bile çevirebilirim… İlk iş ailemin gözünü boyamak olmalı... Onların gözünde iyi kalpli bir Nigra her zaman kazanır. ! “
Düşündüklerini daha iyi uygulamaya koyabilmek için evin yolunu tutmaya başlamıştı… Eve geldiğinde üvey babasını aynı yerde bulacağını biliyordu. Evin en karanlık ve rahat olan köşesinde uyukluyordu. Koltukta uyumak en büyük zevklerinden sadece biriydi… Babasını yavaşça dürterek uyandırmak istemişti Lynhart ama babasının uyanmadığını görünce tokat atarcasına bir şaplak indirdi koluna… Babası neye uğradığını şaşırmış bir biçimde sıçramıştı o tatlı uykusundan. Bu onu sinirlendirmişti ama belli etmiyordu ;
“Lynhart… ! nasıl odluda bu vakitte eve döndün. Sanırım anlatmak istediğin şeyler var… “
“Evet baba seninle konuşmak istediğim önemli şeyler var… Başından beri sen haklıydın. Etraflıca düşündüm ve Nigra olarak kötü biri olmak zorunda olmadığımı anladım. Senin söylediklerini düşündüm. Bundan sonra senin verdiğin kararlar doğrultusunda ilerlemeye devam edeceğim. Biliyorum çok şımarık davrandım ama gençlik heyecanıydı ve artık geçti bundan emin olabilirsin”
Üvey babası ona inanmış olmalıydı ki elini Lynhart’ın dizine koyup konuşmaya başladı ;
“Biliyordum Lynhart içinde bir yerlerde iyilik olduğunu biliyordum… Madem ben isteklerim doğrultusunda ilerlemek ve benim gibi biri olmak istiyorsun o halde önce bir meslek edinmen gerek.”
Lynhart tam konuşmasını bölecek ve itiraz edecekti ki ;
“Sözümü kesmede beni dikkatlice dinle Lynhart! Biliyorum kanın kaynıyor hiç olmadığın kadar enerjiksin ve gezmek tozmak sabahlara kadar eğlenmek istiyorsun. Bunlar güzel şeyler sana hak veriyorum ama zamanında yapılınca daha eğlenceli olacağına eminim. Hadi şimdi git ve biraz uyu yarın senin için daha güzel bir gün olacak göreceksin…”
Lynhart kesinlikle bu oyunun işe yaradığına emindi. İşte birinci kısmı bitmişti bile ailesinin gözünü kolayca boyamıştı. Şimdi güvenlerini kaybetmemesi en önemli kuralı olmalıydı. Odasına çıkarken bir yandanda pacağı ve yapması gerekn şeyleri kafasında planlıyordu. İkinci olarak yapacağı ilk şey kendine yandaş yerine arkadaş edinmekti. Gerçek arkadaş ona yardım edecek ve yol gösterebilecek bir rehber. Böylece istediği şeylere daha çabuk ve kolay ulaşacaktı kendi gibi düşünen kurnaz bir Nigra olmalıydı bu arkadaş… Yatığına girmeden üzerine uzandı ve düşünmeye devam etti. “Peki ama nasıl bulacağım ben böyle bir arkadaşı?” kısa süre sonra bununda cevabını buldu biraz ortam değişikliği bu işi kolayca halledebilirdi. Beyni sadece kurnazlığa ve oynayacağı oyunlara çalışırken göz kapakları yavaşça kapanmaya başlamıştı… Bir ara uyku sersemliği yüzünden ne düşündüğünü unutmuş, tam kendini toparlayacakken uykuya dalıvermişti. Sessiz ve karanlık uykuya… Artık kafası bomboştu gecenin karanlığı gibi sessizdi beyninin içi. Rahatlık ve huzur vardı sadece... Yaşadığı her şeyi ve bütün acılarını yatağının dışında bırakmıştı o gece...
Anasayfa 
Konu: Lynhart 
Cuma Haz. 24, 2011 5:07 pm
