Rüzgarın çarpması sonucu oluşan ağaç uğultuları, hışırdayan yapraklar ve genç bir kızın kalbinin hızlı temposunu belli eden nefes alışveriş sesleri... Korkmuş fakat cesaretini hala kaybetmemiş bir kız... Dahası yaşamındaki o büyük mutluluğun arkasındaki gerçeği görmüş ama hala umutlu... Çünkü o sahte kimliğini kaybettiğini bile düşünemeyecek kadar korkak! Bu melankoli dalgasında rüzgarın kendini saran serinliği iyi geliyordu; o gerçek olandı. Kararmaya başlamış bu havada her şey mutlaka değişik bir görünüm sergilerken o hep aynıydı. Hatta belki daha belirgin.
Gaël sakinleşmeye çalışıyordu nemli gözleri kapalı vaziyette. Soğuktan kızarmış yanakları gözyaşlarının ıslaklığıyla parlıyor, her zamanki çocuksu görünümüne daha çocuksu bir hava katıyordu. Bacaklarını karnına doğru çekmiş ve kollarını etrafına dolamıştı. Arada bir isyan edercesine kafasını yaslandığı ağaca vuruyordu kısa ama duygu yüklü sızlanmaları eşliğinde. Başı feci halde zonkluyor, kalbinin her bir atışı anılarını tekrardan yaşatıyor ve sonra o kahredici gerçeği tekrar çarpıyordu yüzüne. Benim ailem değiller… Onlar değil! Ben… Yalnızım! Henüz dindirmeyi başardığı gözyaşları bu sefer daha yoğun, daha kırgın akmaya başladı benliğinden. Yıllardır babası olarak bildiği adamla arasında kan bağı bile yoktu! Sadece tesadüftü bulunması. Ve hayatı boyunca bu tesadüfî olayın sayesinde yaşayabilmiş, mutlu olmuştu. Dahası Gaël olmuştu; cesur, çocuksu, eğlenceli, iyi kalpli Gaël.
Kes şunu! Sen, o Gaël değilsin. Gerçek ailenle birlikte olsaydın bambaşka biri olacaktın.
Dağınık anıları beyninde bir süre daha canlandıktan sonra hepsi tek bir siluetin etrafında toplandı. Rey... Kardeşi... Oda kendisiyle aynı yalanın içinde yaşamıştı onca yıl, gerçek kimliğini bilmeden. Ve asla öğrenemeyecekti belki oda. İlginçti; onu hala kardeşi olarak hissediyordu.
Ne kadar zaman olmuştu bu ormana geleli? Ne kadar zamandır ağlıyordu? Farkında olduğu tek şey gözyaşlarının dinmiş olduğuydu. Beyni uyuşmuşçasına hiçbir şey düşünemiyor ve zonkluyordu. Öyle ki yaklaşan ayak seslerini duyduğunda kımıldamadı bile. Ayak sesleri gittikçe daha yakından geliyordu; yaklaştı ve yaklaştıkça yavaşladı. Durduğunda Gaël'in yanındaydı. Ayakların sahibi bir süre ayakta bekleyip yere aniden otururken Gaël hala dönüp bakmamıştı bile. Bu sıcaklığı, bu kokuyu oldukça iyi tanıyordu. "Neden bu kadar büyütüyorsun?" Rey'in umursamaz ve soğukkanlı kişiliğine her zaman hayran kalmıştı ama bu sefer sergilediği abartılı bir duygusuzluk değil miydi? "Öz baban değilse n'olmuş? Hala aynı adam, aynı sen. " Hiçbir şeyin aynı olmadığını söylemek için ağzını açtı fakat Rey'in sözlerinin doğruluğu karşısındaki şaşkınlığıyla kalakaldı. Sonra kafasını iki yana hafifçe salladı; sorun aslında başka biri olduğunu düşünmesiydi. Minik bir sessizlikten sonra konuşmaya başladığında sesi her zamanki canlı tınısı yerine boğuk ve anlaşılması güçtü. “Fakat… Peki, sen Rey… Kızmadın mı? Dahası kırılmadın mı? Kendini şuan olduğundan başka biri olduğunu düşünmüyor musun? Yani olman gerektiğini… Anlatamıyorum işte! Sadece kalbinde bir acı hissetmedin mi?“ Cümlelerini toparlayamacak kadar bitkindi. Devam etme veya düzeltme çabasına girmeden derin bir nefes aldı, Rey onu zaten anlardı. ”Olduğun kişiden memnun musun?" Sesi hala sakinliğini koruyordu. "Evet amaa..." Cümlesini nasıl devam ettireceğinden emin değildi. "Peki ya 'ailenden' Gaël?" Kafasını Rey'e çevirdi hızlı ve endişeli bir şekilde. Onları artık istemediğini mi sanmıştı? Ellerini göğüs hizasında kaldırıp iki yana salladı dediklerini kanıtlamak istercesine. "O- yoyoyo! Yanlış anladın sanırım! Sizden tabii ki memnunum. Ben sadece.." Bakışları tekrar durgunlaşmış ve Rey'den gökyüzünde parlayan aya kaymıştı. Bir süre ayda oyalandı onu ik kez görüyormuşçasına. Ardından gülümsedi hafifçe. "Abartıyorum." Bunu farketmesi zamanını almıştı ama şimdi anlıyordu. Zaten en başından beri ailesinin yanındaydı. Kendininde onların ailesi olduğunu düşünmesi dahada rahatlattı onu. Birbirleririyle manevi olarak bütünlerdi, kan bağı denen şeyse sadece fiziki görünümü etkileyen bir şeydi. Rey'e çevirdi gülümseyen yüzünü ve "Haydi," dedi. "babamız merak etmiş olmalı." Aya bakıp tekrar gülümsedi yavaşça ayağa kalkıp üstündeki tozları elleriyle silerken.
Tamam, ayın gerçek ışıkları yok. Ama etrafı aydınlatıyor işte!
Anasayfa 
Konu: Ay ışığı.~ 
Çarş. Haz. 29, 2011 11:16 am
