Sabahın ilk ışıkları Gryffindor Ortak Salonu'nun penceresinden Peter'ın gözlerine yavaş yavaş süzülürken Peter, terden rengi değişmiş yastığından kafasını kaldırdı, sonuçta bugün okulun ilk günüydü ve okulda kötü tanınmak istemiyordu. Önce gözlerini açmak için bir süre yatağında boş boş oturdu, birkaç kere yeniden daldı ama daha sonradan olayın ciddiyetini hatırlayıp yine uyandı. Gözleri yeterince açıldığında artık geç kaldığını anladı ve hemen banyoya girip soğuk bir duş aldı, artık tamamiyle ayıktı. Düzenli biri olduğundan onu asla dağınık göremezdiniz, her şey yerli yerindeydi çünkü. Ve eşyaları, onlar da o denli temiz ve düzenli idi ki, görenler hayran kalırdı. Kahverengi, büyük gardolabından tertemiz cüppesini alıp giydi, saçlarını her zamanki gibi düz taradı ve dersliğe doğru yol almaya başladı. Duvarlardaki resim kalabalığını geçerek Ana Salon'a vardı, orada çantasından çıkardığı sandviçi yedi ve derslikle aynı katta olduğu için hemen oraya geçti. Dersliğe girdiğinde birçok öğrencinin çoktan sınıfa geldiğini gördü, demek ki gerçekten geç kalmıştı. Ama öğretmen sınıfta olmadığından kendini şanslı hissetti, birkaç dakika bekledikten sonra öğretmenin geç kaldığını hissetti ve onu uyarmak istedi. Çünkü öğretmeni kuzeniydi ve bu yüzden ondan çekinmiyordu. Diğer öğrencilerin şaşkın bakıları arasında yürüdü ve öğretmenin odasına vardı. Kapıyı tıklattı ve saygılı bir sesle konuşmaya başladı. "Profesör Winchester, gelebilir miyim?" İçeriden kendinden emin bir ses çıkararak konuşmaya başlayan kuzeni "Gelebilirsin"diyince kapıyı ağır ağır açtı.
Peter, kafasını kapıdan biraz uzatınca odanın ne denli muhteşem olduğunu gördü. Herşey çok düzenli idi, rafları tonlarca kitap dolu kitaplığın yanındaki çalışma masasında birkaç düzenlenmiş parşömen ve odaya girdiğiniz zaman sizi tam kenarda karşılayacak devasa boyutta çok şık bir ayna. Odasının bu denli düzenli olması Peter'ı kuzenine hayran bıraktıran o en önemli özelliklerinden biriydi. Kuzeninin giyimi da çok şık olmuştu, üzerinde çok mütevazı duran bir vanilya rengi hırka, onun üstüne de hırkanın rengiyle adeta bir ahenk yaratan, uzun ve kahverengi bir renkte cübbe. Ciddi bir öğretmen havası ama bir o kadar da şirin... Bütün bunlar, onun da Peter gibi ilk günden öğrencilerin gözünde iyi ve eğlenceli biri olarak tanınmak istemesi olabilirdi. Çok geçmeden, kuzeninin onu sıcacık bakışlarla süzdüğünü fark etti ama içindeki o heyecan gözlerinden okunuyordu. Oysa o, her zamanki özgüveniyle insanın içine cesaret katıyordu. Görünüşünde en ufak bir heyecan kırıntısı bile olmayan Profesör, Peter'a doğru yavaş yavaş yaklaşmaya başladı ve bir adım attıktan sonra yüzüne kocaman bir gülümseme yerleştirerek konuşmaya başladı. “Ah, kesinlikle, geliyorum.” Sıcaktan terlemiş elleriyle Peter'ın küçük omzunu kavradı ve birlikte odadan çıktılar. Peter, utançtan biraz kızarmış bir yüz ve kocaman gülen bir surat ifadesiyle yerine yavaş yavaş yürüdü. Yerleştiğinde, Hogwarts Bir Tarih adlı kitabının "Kurucular" bölümünü açtı ve kuzenini süzmeye başladı.
Az önce sınıfın ne kadar az olduğunu düşünürken, şimdi profesörün gelmesiyle herkes düzenli bir biçimde sıralarına oturduğu için sınıfın ne kadar dolu olduğunu gördü ve hatta bu kadar bekleme süresi kendilerine yetmemiş olanlar hala konuşmalarına devam ediyordu. Bu gayet doğal bir şeydi çünkü bugün Hogwarts'ta geçirdikleri ilk dersti ve o yüzden heyecanlanmaları normaldi. Ama nedense Peter içinde herhangi bir heyecan hissetmiyordu. Neden böyle heyecansız olduğunu da kendine sormadan edemiyordu tabi, bütün bu düşüncelerden sıyrılıp kuzenine baktığında kuzeni yürüye yürüye sınıfın ortasına gelmişti ve öğrencilere bu yılki beklentilerini, kullanılacak araç-gereçleri ve dersin işleyişini anlatmak amacıyla, yüzündeki gülümseyen ifadeyi biraz- hatta çok az- kısarak konuşmaya başladı: “Merhaba arkadaşlar. Sizi böyle neşeli görmek ne güzel! Kendimi tanıtayım, Zachary Winchester, Hogwarts’da ikinci senem ve bir aksilik olmazsa ki olmayacağını varsayıyorum, bu sene Sihir Tarihi dersinde beraberiz.” Uğultuların yükseltiğini hisseden Profesör, tek çare olarak bütün öğrencilerin kendisini görebileceği bir hizaya geçti ve yüksek bir sesle öksürdü. Bütün öğrencilerin hakimiyetinin kendinde olduğunu hissedince de, sesini eskisi gibi alçalttı ve konuşmasına devam etti: "Tek tek kalkıp kendinizi tanıtmanızı istemeyeceğim, bu tür bir tanışmayı geçersiz görüyor oluşum bir yana, itiraf edeyim bu yolla hiç birinizin adını hatırlayamam. Sizi tanıyabilmem için yalnızca, soru sorduğumda ya da siz soru soracağınızda, konuşmaya başlamadan önce isminizi ve binanızı belirtmenizi rica edeceğim o kadar.” Bu, kuzeninin öğrencileri heyecanlandırmamak için yaptığı bir uygulamaydı sanki ve Peter'a göre gayet mantıklı bir davranıştı. Daha sonra genç ve aktif profesörün arkasını dönüp yavaşça masaya doğru ilerlediğini görünce, kuzenini çok iyi tanıdığından bu işin içinde mutlaka bir sürpriz vardır düşüncesi aklına oturmuştu ki, haklıydı. Kuzeninin gözleri ne zaman parıldasa bunun altında mutlaka bir sürpriz yatardı, ve sanki sürprizi açıklamaya başlarcasına, heyecanlı ama kendinden emin bir sesle ekledi: “Derslerde yanınızda iki tomar parşömen, bir tüy kalem, ‘Hogwarts: Bir Tarih’ kitabınız ve asanız olursa yeterli olacaktır. Bazen anlatırken not tutmanızı isteyeceğim ama ağırlıklı olarak sözlü dersten yanayım. Kitapta açık bulduğum bölümlerde kitaptan takip edeceğiz, diğer zamanlarda da dediğim gibi anlatırım ve ara ara not alırsınız. Ödevleriniz olacak ama bunları sizi yormak yerine kolay ve bilgilendirici nitelikte vermeyi planlıyorum. Derslerde sorularımı cevaplarsanız binanıza artı puan kazandırırsınız. Herhangi bir soru yahut sorun olduğunda ders çıkışı beni bulabilirsiniz.” dedikten sonra biraz duraksadı ve derin bir nefes aldıktan sonra tekrar konuşmaya başladı:"İlk konumuz Hogwarts Tarihi; Akademinin kurucusu olan dört kadim büyücü ve akademinin kuruluşu. Alışılmışın dışında bir ders olacağına sizi temin edebilirim." Bunları söylerken yüzündeki gülümsemenin muzip bir hal alması ve asasını sıkıca kavrayıp mırıldaması üzerine, artık sürprizi yapmanın zamanı gelmiş gibiydi.
Asasını öğrencilere doğrulttu ama az önceki gibi sıkı tutmuyordu asasını. Sol elini, tuttuğu asanın hizasına yavaşça getirdi ve daha sonra sağ elindeki asa ile havada şekiller çizmeye başladı. Bu haliyle tam bir orkestra şefini andırıyordu. Birdenbire Peter, içinde bir soğukluk hissetti. Güneşli havada sanki rüzgarlar esmeye başlamıştı. Küçük ama fark edilebilen toz zerreciklerinin orta alanda yoğun bir sis bulutu oluşturduğunu, gözün gözü görmemeye başladığını hissetti. Ayrıca arta kalan toz zerreciklerinin de sanki bir insan şekli oluşturduğunu görünce, şaşkınlığını gizleyemedi ve ağzı bir karış açılmıştı. Küçücuk tozlar bir insan silüeti oluşturmuştu ve bu her gün görülemeyecek kadar ilginç bir olaydı. Bu şaşkınlığını, kuzeninin derslikte yankılanan sesi bozmuş, irkilmişti. Bu sahneden nasıl bir ders olacaktı, bu tamamiyle kuzeninin hayal gücüne bağlıydı ve Peter da onun hayal gücüne olabildiğince güveniyordu. İlk başlarda yankılanan sesi anlayamayan Peter, daha sonra profesörün sözlerini tekrarlamasıyla zor da olsa anlayabildi. “Hogwarts Akademis’nin kuruluş öyküsüne bizzat kurucularından dinleyeceğiz.” Bu sözlerinden sonra az önce yok olan heyecanı, tekrar içini kemirmeye başlamıştı. Biraz sonra hayranı olduğu 3 kişiliği görecekti. Salazar'ı saymıyordu bile çünkü o, kibir ve sinsiliği ön plana çıkmış bir büyücüydü. Kuzeni, sürekli öğrencilerin gözlerine gülen bir ifadeyle bakıp, onların içindeki güveni arttırmaya çalışıyordu.
İlk netleşen görüntü, kendine idol olarak gördüğü, heybeti ve dik omuzlarıyla dikkat çeken Godric Gryffindor olmuştu. İkinci beliren ise uzun saçları arkasında tutturulmuş, hafif uzun boylu ve zerafeti ile dikkat çeken Rowena Rawenclaw, üçüncü silüet, yüzündeki sert ifadesi ve kibirli duruşuyla, orta boylu bir adam olan Salazar Slytherin'e aitti. Ancak 4. silüet diğerlerinden çok daha canayakın duruyor, yüzündeki gülümsemesiyle çok şirin görünüyordu. Kuzeninin dediğine göre bu Helga Hufflepuff'tı. Bütün bu büyülü dakikalar arasında eriyip giden öğrencileri toparlamak yine kuzeninin göreviydi. Yaptığı büyü nedeniyle biraz yorgun düşmüştü ki bu gözlerinden okunuyordu, neşesini bozmadan hafifçe öksürdü ve öğrencilerin hakimiyetini aldığını görünce konuşmasına devam etti. "Onlar Hogwarts Cadılık ve Büyücülük Okulu’nu kuran dört büyük büyücüydü. Farklı ilkelerin temel alınması gerektiğine inansalar da, bildiklerini yeni neslin büyücü ve cadılarına aktarma arzusu onları uzun bir süre bir arada, bir çatı altında tuttu. Uzun bir süre. Ancak zamanla görüşler daha baskın bir hal almaya başladı.” Son lafını bitirir bitirmez, insan silüetleri aniden yok oldu ve bu silüetleri oluşturan toz zerrecikleri sınıfta bir tur attıktan sonra bir tiyatro sahnesine dönüştü. Tiyatronun oyuncuları da 4 büyük büyücüden başkası değildi tabi. Bütün konuşmalar kesilip, oyun izlenmeye başlandı.
Tiyatronun konusu Salazar'ın diğer 3 büyük büyücüyle olan kavgası ve Hogwarts'tan ayrılışıydı. Birdenbire yüzündeki büyük gülümsemeyle tanıdığı Helga Hufflepuff'un suratının asık olduğunu görünce, ciddi bir konu konuştuklarını anladı. Suratındaki bariz bir kızgınlık ifadesiyle Gryffindor konuşmaya başladı. "Salazar, fikirlerine ne kadar saygı gösterdiğimi, gösterdiğimizi biliyorsun, ancak talep ettiğin şey bütün büyücü adaylarını etkileyecek ve ilk defa ortaya atmış olduğun bir teklifi kesin olarak reddetmek durumundayım. Akademi sadece safkanlara eğitim veremez." Salazar'ın surat ifadesi öyle kaba ve kibirliceydi ki, gören herkes -sadece gerçek kötüler hariç- ondan nefret ederdi. Büyük bir tiksintiyle yüzüne bakmaya başladı Peter, Salazar'ın. İğneleyici ve sinir bozucu sesiyle konuşmaya başladı. "Godric! Olması gereken bu. Muggle’lardan doğma bu insanlar" Muggle kelimesini çok tiz ve iğrenç bir sesle vurguladığı bir gerçekti. "büyücü ya da cadı olmaya layık değiller. Onlar, onlar sadece hata." Kendi sözlerinden öfkelenip, sandalyesini arkaya doğru gıcırdayarak çekip, pis bakışlarını diğer büyücüler arasında şöyle bir gezdirdikten sonra, öfkeli bir biçimde ayağa kalktı ve "Bu konuda kararım kesin. Taleplerim yerine gelmezse, bazı durumları yeniden gözden geçirmem gerekecek." dedi her zamanki iğneleyici sesini kullanarak. Toz zerrelerinin yavaş yavaş kaybolmaya başladığını hissedince de, yeni sahneyi görebilmek için heyecanlı bir şekilde beklemeye başladı.
Ders, toz zerreciklerinin yok olmasıyla bitmiş, bu harika sahnenin tekrarını izleyen öğrencilerin bazıları yüzündeki heyecan ve mutluluk ifadesiyle, bazıları ise sıkıntı ile dersliten çıkmıştı. Bugün onlar için ayrı bir tecrübe ve mutluluk olmuştu, Peter bunu hissediyordu.
Anasayfa 
Konu: Chaos Severald 
Cuma Tem. 01, 2011 1:48 pm
