Zıtlıklar.

İyiki doğdun Cassidy! Kız yatağında, gözlerini açmış tavana bakarken aklından geçen tek şey buydu. Sonunda tam olarak on sekiz yaşındaydı. Reşit olmasına çok az kalmıştı. O zaman geldiğinde kesinlikle kendi başının çaresine bakabilecek kadar güçlü bir kız olacaktı. Güçlü bir Nigra. Yatağından yavaçşa kalkarken odasının kapısı açıldı. Annesi yüzündeki hoş gülümsemeyle kızına bakıp onu kollarının arasına aldı. Kulağına doğum günü ve büyümekle ilgili birkaç şey fısıldayıp sıkıca sarıldı. Cassidy'de bu formaliteyi bozmamak için elinden geleni yaptıktan sonra gerçeğe döndü. Elanor gitmişti ve odasında yalnızdı. İşte her şey bu kadardı. Nazik olmak onlara göre değildi. Annesine bile. Umursamaz bir ifadeyle duş almak için banyosuna geçti. Bugün evde tıkılıp hiçbir şey yapmadan durmayacaktı. Dışarı çıkıp gezecekti. Yalnız ve huzurlu. Kimseyle kavga etmeyecekti ya da kimsenin canını yakmak için çaba sarf etmeyecekti. Bugün normal biri gibi davranacaktı. En azından deneyecekti.

Kara rağmen oldukça çekici göründüğünü biliyordu Cassidy. Açık mavi, dar kotu ve üzerine giydiği siyah, klasik kabanıyla karakterinin aksine tam bir hanımefendi gibiydi. Caeruleus'un kalabalık sokaklarında yürürken günün planını yapıyordu. Zor olmadı. Yalnızca gezecekti, sakince. Ama tüm bu gezi saçmalığından önce bir kahveye ihtiyacı olduğunu biliyordu. Evden, babasının korkunç sevimlilik numarasını görmeden, o kadar hızlı çıkmıştı ki hiçbir şey içmemişti. Genelde uğradığı yerlerden birine gidecekti; ama bugün her şeyi farklı yapma kararı almıştı genç kız. Yeni açıldığı belli olan bir kafeyi tercih etti. Ne yazıyordu tabelada? Evet, Flos Cafe. Hiç düşünmeden içeri girdi ve boş bir masa bulmaya çalıştı. Sanki tüm Contrea buraya toplanmış açılış partisi yapıyordu. Nihayet köşede kalmış boş bir sandalye görünce hızla oraya gitti. Masanın tamamen boş olmasını umuyordu ama değildi. Kafenin en ücra köşesinde oturabilecek kişileri saysan bir elin parmaklarını geçmezdi. İşte biri de buradaydı. Endius. Cassidy yanına gidip gitmemekte kararsızdı. Onunla genelde okulda karşılaşırlardı ve bazen birbirlerine selam verme zahmetine bile girmezlerdi. Bunun Endius'un iletişim konusundaki berbat yeteneğine bağlı olduğunu düşünürdü Cassidy. O her zaman yalnız başına, bir yerlerde oturup elinden düşürmediği saçma defterine bir şeyler karalardı. En azından Cassidy'nin aklına böyle kazınmıştı. Bugün normal biri gibi davranacaksın. Düşüncesini onaylayıp çocuğun oturduğu masanın önünde durdu. Tek boş kalan sandalye olduğunu söyleyip oturabilirdi, güzel bir bahaneydi. Ama niyeti bu değildi. Sadece sakin biriyle oturmak planını uygulamak için iyi bir başlangıçtı. İzin almadan sandalyeyi çekti ve yavaşça oturdu. Çocuktan izin almaya kalksa cevap için ne kadar bekleyeceğini düşünmeden edemedi. Aryıca cevabın ne yönde olacağı da belli değildi. Ne de olsa gizemli Endius'tu karşısındaki. Derin bir nefes aldı ve "Merhaba, Endius." dedi. Aynı saniye içerisinde ise ne kadar saçma bir şey yaptığını fark etti. Çocukla arkadaş bile değillerdi. Kesinlikle normal olamayacaktı. Denemede bile işi eline yüzüne bulaştırmıştı.

Çocuğun cevabına şaşırmış değildi. Her zaman sessiz biriydi, asosyal gibi. Oturduğu yere iyice yerleşti ve ellerini masaya koydu. Yüzündeki zoraki gülümsemeyi silmiş bir şekilde karşısındaki okul arkadaşını izliyordu. Günün mahvetmek istediği için mi oturmuştu buraya? Halbuki eğlenmek ve sakin bir gün geçirmekti dileği. Ancak etrafındakiler buna pek müsaade etmiyordu. Eğlencesine başlamadan bitirecek kişiler vardı çevresinde ve şimdi onlardan biriyle idi. Ne hoş!

Çocuğa bakmayı bırakıp çantasında bir aydır taşıdığı kitabı çıkardı. Okumaya fırsat bulmanın yanı sıra zaten istemiyordu. Belki sıkıntısını gidermek için okumaya çalışsa da mantığı onu geri çekiyordu. Okumayı sevmiyor değildi aslında, sadece buna vakit yaratamadığı bahanesini yaratmıştı kendi kendine. Kitabın düzgün ve bir o kadar sade kapağını eliyle okşadı. Orada duran üç parlak kelimeyi sildi ve kaldığı yeri açtı. Kitap eski olduğu için sayfaları da oldukça sarıydı. Küçük puntolu yazıları okumaya başladığında bir eksiklik hissetti. Sıcak bir şeyler. Belki bir kahve, belki de çay. Kararsız bakışlarıyla kitabı masaya bıraktı, ters. Masadan kalktı yavaşça ve tezgaha gidip bir kahve istedi. Çalışan kız hızla kahveyi verdiğinde ödemeyi sonra yapacağını mırıldandı. Bir dakika bile sürmeden yeniden Endius'un yanındaydı. Hiç tereddüt etmediğini belli eden bir tavırla oturdu sandalyeye. Kitabı aldı ve olayları hatırlamaya çalışarak okumaya başladı.
Belki yarım saat belki de kırk beş dakika. Ancak bu kadar dayanabilirdi Cassidy. Kahvesinin neredeyse soğumuş son yudumunu da içince yanındaki çocuğa baktı yeniden. Hala oradaydı. En son kalkacağını söylemişti. Yoksa bu Cassidy'nin gitmesini istediğini gösteren nazik bir kovma tekniği miydi? Öyle olsa bile bunu pek umursamayacağı için Cassidy için sorun yoktu. Tekrar kitaba döndü ve yeniden yanındaki çocuğa. Kitap, çocuk, kitap, çocuk. Kitabı okumak yerine Endius'un dediği şeyi yapmasını bekliyordu. Gitmesini. En sonunda dayanamadı, gözleri kitaptaki kelimelere göz gezdirirken "Sen gitmiyor muydun Endius?" dedi. Umursamaz değildi elbette. Normal bir gün geçirme isteği bir arkadaşlıkla başlayabilirdi lakin Endius'la zordu. Arada kalmış bir Lanceus ve kendini seven bir Nigra ne kadar sağlam bir arkadaşlık kurabilirdi ki?