Maktul 1)
Adı: Jessica
Soyadı: McGrant
Yaş: 17
Meslek: Öğrenci
Kan grubu: 0 Rh+
Ölüm Sebebi:Akciğerlerin iflası
Ölüm Tarihi: 1 Temmuz 2011
Maktul 2)
Adı: Jennette
Soyadı: Swanepoel
Yaş: 17
Mesleği: Öğrenci
Kan Grubu: A Rh+
Ölüm Sebebi: Akciğerlerin iflası
Ölüm Tarihi: 8 Temmuz 2011
Maktul 3)
Adı: Brooke
Soyadı: Mcks
Yaş:17
Meslek: Öğrenci
Kan Grubu: B Rh+
Ölüm Sebebi: Akciğerlerin İflası
Ölüm Tarihi: 15 Temmuz 2011
----------------------------------------
Ortak Yanlar:
Cinsiyet,Yaş,Meslek,Ölüm sebepleri ve Ölüm tarihlerinin birer hafta aralıklı olması.
Bu sıradan bir kağıt üzerine kargacık burgacık el yazısıyla yazılmış notlar,duvardaki mantar panosunun üzerine gelişi güzel tutturulmuş.Üzerinde başka notlar da bulunduran sıkıcı ve mide kasılmasına sebep olan notlardan daha fazlasını görmek yüzümün asılmasına sebep oldu.Ellerimi kağıdın üzerinde dolaştırdım ve panodan gözlerimi koparabildiğimde etraftaki leş kokusunu ve bir orta boy ailenin yapabileceği kadar olan dağınıklığı fark ettim ama bu evde yaşayan tek bir kişi vardı.İkiz kardeşim Chester ve Felix.
Felix,teknik olarak bu evde yaşayan kardeşimin beyinsiz köpeği,ona bu adı takmamın sebebi Tanrım köpek tam bir İdiot,Ches’i her ziyaretimde bana ihtiyar bir adamın sesini andıran vaazlarda bulunuyordu.Başımı pencerenin alt kısmında bulunan küçük komedin görevi gören kirli beyaz,iki kapaklı dolabın yanına çevirdiğim de işte Felix..
Gözlerimi devirerek keskin bir inanç sahibi olduğum için her tür canlıya saygıdan dolayı- ki Felix, Ches’in köpeği aileden- birinin ölümü beni onun için dua etmeye itmişti,zavallı yaratık.
Onun için üzülmekten vazgeçtiğimde elimi ağzıma siper ederek odada ki en büyük pencereye koştum ve parçalayacakmış gibi cama saldırdım bu kokudan kurtulmalıydım,biraz daha geç kalırsam koku üzerime sinebilir ve ben ölümün kokusundan nefret eden biri olarak kendimden bir kez daha nefret ederdim.Camın açılmasıyla yüzüme soğuk havanın çarpması bir oldu memnunum, bu beni kendime getirmeye yetecek kadar olmasa da ilk adımı atmak için iyi bir başlangıçtı.Bir süre pencereden ayrılamadım,bunun sebebi soğuk havanın bana karşı nazikliği yada gerçekleri idrak etmem konusunda ki tavırlarıydı.Dışarıda gecenin göğsünde parlayan dolunaydan akan ışıklar gözlerime indiğinde aklıma fildişi renginde ki masumane görünen zarf geldi.
‘’Sevgili Quina,
Sana yazmış olduklarım bilmen gereken ailevi sorun.Her şeyden önce bu haberi verenin ben oluşum her zaman kalbimi burkacak olsa da,son yaptıklarından sonra başka hiçbir kişinin seninle konuşmamak isteyeceğini de düşünmüşsündür.Şimdi kendine bir sandalye çek ve nefes almayı unutma.
Chester,uzun süredir ortalarda görünmedi,herkes onun özel görev vs. olduğunu düşünmüştü ama yetkililerden gelen haberlere göre hiç kimseden bir emir almamıştı.Bunan üzerine çalışmalar başlatıldı fakat sonuç alınamadı.
FBI onu artık ölü olarak kabul etmemiz gerektiği düşünüyor,bize söylenmedi ama ellerinde ölü olduğuna dair bir kanıt varmış.
Senden istediğim Chester’ı bul Joaquina.
Sevgilerle Jackie amcan.’’
Kendini samimi gösterme çabalarını takdir ettiğimi söyleyebilirim.Mektupta yazanların bir emir olduğunu ve kendimi aile içinde tekrar affettirmem için bir fırsat oluşu beni tedirgin etmişti.Eğer Ches’i bulursam bunu aileye dönmek için kullandığımı düşünecekler,bulmazsam da Tanrım kardeşimi nasıl bırakabilirdim ki.
Toparlan kızım av zamanı..
Ben dedektif Joaquina Swanepoel,bu artık sıradan bir vaka değil özel görevdir.
İlk iş olarak Ches. gibi düşünmeliydim.Onun tam bir piskopatlık derecesinde plancı biri oluşu işimi kolaylaştırmıştı.Aynı zamanda zeki olan kardeşim,ortadan kaybolmazdı,saklanırdı ama neden? Bu yeni teorim benim bile tüylerimi kirpininkiler gibi dik olmasına sebep olmuştu.Burada Chester Swanepoel’den bahsediyoruz üst üste ödüller almış,en iyi yılın dedektifi seçilmiş,kas torbası,ürkütücü derecede Einstein çakmasından bahsediyorum.
Onu korkutan ne olabilirdi ki? Yada kim?..
Aklıma Ches’in saklanmadan ki-bu sadece teori-önce kimsenin en azından başka kimsenin bulmasını istemediği bana not bırakmış olması fikri düştü.Birden içimde umut tohumları attı ve kalbim bile bu çağrıya tepki verdi ve dudaklarım içten gelen bir gülümsemeyle kıvrıldı.Hiç düşünmeden-ki bu sırada Felix’in cesediyle sonra ilgilenecektim- odanın diğer tarafında bulunan,uzun süredir el değmedi bariz,büyük,eski bir meşeden yapıldığını sandığım kitaplığa yöneldim.Hayatım boyunca kitaplarla baş başa kalmamış biri olarak bu manzara bana itici gelmişti,eski oluşu dokunduğumda yaşlı bir adamı andıran çatırtılarını homurtu olarak algılayabiliyordunuz.Raflarda zilyon tane kitap bana bakıyordu,her birini incelemem yıllarımı alırdı.Birden yüzümün düştüğünü hissettim ama aklıma yeni bir fikir patlak verdi.Elimi incil’e uzattım ve ilk sayfasını açtım.Siyah mürekkeple yazılmış yazıları nerde görsem tanırım,Chess.
‘’Beni bulacağın yer tanrının kalbidir.’’
Tanrı aşkına çığlığımı bastırabilmek hiç kolay olmadı.Kalbim tekrar normal ritmine kendini bıraktığında çantamı alarak,arabama doğru koşmaya başladım.Önce arka koltuğa çantamı bıraktım ve direksiyona geçerek dikkatli bir şekilde park yerinden çıkarttım.En yakın Mabed’e direksiyonu kırmam bir oldu.Bu mekanda sadece tek bir rahip bulunuyordu yıllar önce ilk gelişimizde bize söyledikleri beynimde çınlamaya başladı.’’Ne zaman refaha ulaşmak isterseniz,Tanrı burada sizi bekleyecektir.’’Benim için o zamanlar bir şey ifade etmeyen kelimeler sanırım Chester için önemliydi.Tek sorun bu kadar kolay oluşuydu.Mekana baktığım da terk edildiğini hemen anladım bu dedektiflik sezileri her zaman harika bir duygu olmuştur.Arabamı bahçenin dışına bırakmak zorunda kalışım beni tedirgin etse de derin bir nefesten sonra boyumun iki katını aşan, dev parmaklıkları iterek kendimi içeri davet ettim.
Tahmin ettiğim gibi kapı kilitliydi ve üzerinde daha önce hiç rastlamadığım bir mühür vardı.Tanrının evini hangi devlet mühürleyebilirdi ki?
Pes etmeye niyetim yoktu,çantamı da yanımda sürükleyerek mabed’in etrafını turlamaya başladım ve arkada parmaklıkları olan, mahzene benzettiğim odacığı zar zor görebildim.Parmaklıkların açılacağından emin olmamakla birlikte küflü de görünmüyorlardı,bu işte bir terslik olduğunu anlamak dedektiflere özgü bir şey değildi.İçeri girdiğim de etrafta toz zerresi bile göremeyişim daha huzursuzlanmama sebep oluyordu.Biraz daha ilerledim ve büyük salona geldiğim de onu gördüm.’’Chess’’ diye bir çığlıktan koparttım ve hemen yanına çöktüm.Ellerini iki yandan bağlamışlar ve paçavraya dönmüş giysilerinden kanlar süzülüyordu.Başını kaldırdı ve ters istikamete bakarak ‘’Quin’’dedi sesi hayal gördüğünü sandığından emin bir şekilde ki üzüntüyle sarsıldı.Başını ellerime alarak ‘’Buradayım,’ diye cevap verdim ama yüzünü gördükten sonra sesim ağlamaklı çıkmıştı.Gözlerini mühürlemişler.İçimde iki duygu belirdi.Kızgınlık ve korku.
Tam bunu ona kimin yaptığını soracakken algılayamadığım bir yerden bir kahkaha yükseldi.Bütün kanımın çekildiğini hissedebiliyordum ve ayak seslerine doğru başımı çevirdiğim anda her yer karardı.
Anasayfa 
Konu: D'or J. Majori 
Cuma Mart 11, 2011 7:49 pm
