Endius Charlon Ionine McWeis

Güncem, En Kıymetlim;

Ben ki kelimelerle bu kadar ahbap, ben ki onların en yakın sırdaşı sanırdım kendimi, şimdi sana dahi söylemekten sıkıldığımı fark ediyorum bir çok şeyi. Yaşam denen bu hengamede şiddetli sessizliğimi duyan bir tek sen varsın oysa. Sorunlarımı tek tek birbirine ekleyip zincir yapmışım kendi içimde. Kimseyle konuşmadığım kadar senle konuşurum lakin sözlerimin bu zincire ne kadar dolandığını şimdi şimdi fark ediyorum. Aslında kendimi tam olarak kimseye açmamışım ki…

~

Aynaya baktım bugün. Evet, bu mühim bir mesele sanki ama görünümünü benim kadar boş veren ve aynalara bu kadar soğuk bakan biri için özel bir durum sayılabilir sanıyorum. Aynaya baktım evet. Bir çift kahve göz de bana bakıyordu. Açık, karamel rengi bir çift yorgun göz… Sonra siyahla sarı arasında kararını verememiş tutam tutam saçın döküldüğü alna kaydı bakışlarım. Değerli bir kimsenin de dediği gibi tek bir sivilce yoktu. Buğday rengi teni pürüzsüzce örtüyordu bedenini. Sanki aynadaki suret bana değil de bir başkasına aitmiş gibi inceledim uzun uzun. Sonra umursamazlık biraz daha şiddetlendi ve ayrıldım aynanın önünden.

~

Babamla yine karşılaştım bu sabah. Aynı evde yaşayan iki insan birbirinden ne kadar uzak durabilirse ben de o kadar uzak durma çabasındayım. Ama bu sabah yine karşılaştım. Bana bakarken göz bebeğinden yansıyan o pişman ifade hiç silinmeyecek sanıyorum. Hep, karşısında gördüğü Lanceus çocuk yüzünden buruk bir ifade taşıyacaktı. Başımı çevirip odama yöneldim her zamanki gibi. Oturdum yatağıma ve dizlerimin etrafına sardığım kollarımın arasına gömdüm kafamı. Annemi düşündüm. Neye ya da kime benzediği hakkında en ufak fikre sahip olmadığım o kadını düşüncelerimde de zor buluyordum haliyle. Özlüyor muyum? Hayır. Yalnız ve mutsuz çocukluğumu borçlu olduğum o kimseye karşı bir de özlem borcu hissetmedim hiçbir zaman. O sadece ara sıra zihnime uğrayan bir garip düşünceydi. Beni baba dediğim o adamla bu hayatta baş başa bırakmışsa, düşünceden de öteye gidemezdi zaten.

~

Anımsayacak çok detay var. Günlerim bu denli karmaşık ilerlerken benim bütün detayları seninle paylaşmamı sen de bekleyemezsin. Gerçi son zamanlarda, karşılayamayacağım bir çok beklentiyle burun burunayım. Akademi müdürünün oğlu olarak profesörlerin beklentileri misal. Oysa ben onlara her zaman dilime gelen en ters cevabı vermeye de devam edeceğim. Edeceğim çünkü bu hayat benim beklentilerimi karşılamıyorsa, benim de onunkileri karşılama yükümlülüğüm yok. Ben seninle sürdürdüğüm baş başa hayattan son derece mesudum.

İyi ki varsın.