Sessizliğin Küçük Teması.

08.03.2009
Saat: 09.10 AM.
Odyn Ormanı/Lewona
Harmonia Helios & Danielle Harnett

Sessizlik. Ormanda sadece benim nefes alıp verşimin sesi vardı. Zayıf ve kırılgan nefesler. Derin bir nefes aldım ve tuttum. Şimdi tamamen sessizdi. Ne kuşların cıvıldaması, ne rüzgarın yaprakları hışırdatması... Hiç biri yoktu. Sanki bir boşluğa düşmüştüm. Hep böyle kalmak, sonsuza ve sonsuza kadar sessizliğin içinde olmak istiyordum ama hayır. Bunu yapamazdım. Tuttuğum nefesimi bıraktım.
Küçük patikadan geçen biri beni heykel sanabilirdi çünkü küçük sert kayanın üstüne oturmuş hareketsizce duruyordum ve biraz önce ki halimi düşünürsek - ki nefesimi tutuyordum - olabilirdi. Derin bir nefes aldım ve kayadan kalktım. Uzuzn süredir oturduğumu düşünürsek her tarafım ağrıyordu. Küçük patikada yürümeye başladım. Sessizliğin yanında yanlızlıkta iyi geliyordu şu sıralar. Oysa hatırladığım bölük pörçük anıların birinde yaşlı kadının eteğine tutunumuş beni yanlız bırakmamasını çünkü korkuğumu söylüyordum. Aniden durdum. Bu canımı yakıyordu. Cebimden telefonumu çıkardım ve birkaç tuşa bastıktan sonra kulağıma götürdürdüm. Onları şuan neden aradığım mı bilmiyordum ama canlarının yanmasınıda istemiyordum. Başkalarının canlarının yanmasını.
''Meraba ben Patricia... Ve Lucas. Şuan evde yokuz. Lütfen mesaj bırakın.'' Benim manevi ailem. Beni evlat edindikleri gün dün gibi aklımda. Daha yeni evliydiler ve hemen bi çocuk evlat edinmek istiyorlardı ve benim kafayı yemiş durumum - ki yaşlı kadın öldükten sonra yetimhanedekilere öyle görünüyordum - yüzünden belki daha iyi bir hayatım olduğunu düşündüler ve beni onlara evletlık verdiler. Patricia ve Lucas ile sorunum yoktu. Manevi annem ve babam beni en iyi şekilde büyütmüşlerdi.
''Meraba benim Harmonia.Sadece sessinizi özledim. Beni tekrar aramanıza gerek yok. Sonra görüşürüz.'' dedim ve telefonumu kapatıp yeniden cebime tıktım. Bakışlarımı patikanın başına çevirdğimde Dannie'nin beni beklediğini gördüm. Her zaman ki gibi yerinde durmuyordu ve patikanını zemininde ki taşlara tekme atıyordu. Belki de konuştuğum tek kişi. Doğru düzgün. Ben ailemi hiç tanımadım onların kim olduğunu bilmiyorum, daha kendi kimliğimi bile bilmiyorum. Ama Dannie daha zor bir durumda benim açımdan. O ailesi ile zaman geçirdi ancak ailesinin ölümünüde gördü. Aslında ölümlerini görmedi ama öldüklerini biliyor. Sonunda kafasını kaldırıp patikanın ucuna doğru baktığında beni farketti. Yüzünde küçük bir gülümseme vardı. O acılarının dışa yansıtmazdı. Bende yasıtmamaya çalışıyordum. Herkese soğuk ve ifadesiz görünüyordum ki artık bunu yapmakda zorlanmıyordum. Herkes benim yapımın bu olduğunu düşünüyordu.
Yavaş adımlar ile ona doğru yürümeye başladım. O benim gerçeğmi biliyordu bende onun. Bir nevi sırdaşız. Dostuz. Hatılıyorumda bize akademide garip garip bakalardı. Biri cıvıl cıvıl eğlenceli bir kız, dieğri ise soğuk ve ifadesiz. Bunlar nasıl birlikte takılıyor? Kafalarında soru buydu. Sonunda Dannie'nin karşısına geçtim.
''Günaydın Harrie.''

Hiç bir şey düşünmüyordum. Hiçbir şey. Yani teknik olarak. Mesela yolda yürürken boş kafamla sadece dünyaya bakıyorum ama görmüyorum. Dalıyor gidiyorum gibi bazen ama hayal meyal kurmuyorum. Dış dünyayla, iç dünyayla hiçbir bağlantım yok gibi. Dışarıdan gülümsüyorum ama içeriden her şey boş. Yok. Hiçbir şey. Depresyonda da değilim. En azından öyle biliyorum. Çünkü öyle bir neden yok, varsa da çok önceden girmem lazımdı.
Harrie'yi gördüm. Telefonla konuşuyordu, her zaman ki gibi mutsuz bir ifade ile taş gibi kesilmiş bir surat. Telefonla konuşması bitene kadar büyük bir çam ağacıyla, başka bir büyük çam ağacı arasında bir oraya, bir buraya yürüyordum. Sallana sallana, oradan oraya. Sonra sıkılıp çakıl taşlarıyla oynamaya başladım. Durdum ve derin bir nefes aldım. Orman mükemmel bir şekilde çam kokuyordu ve aynı şekilde sessizdi. Huzurlu. Ve Harrie'nin bana doğru yaklaştığını gördüm.
''Günaydın Harrie." dedim gülümseyerek. Ellerimi yüzüne uzattım ve dudaklarının kıvrımların yukarı doğru, gülümsermiş gibi görününceye kadar ittim. "Sanki böyle daha iyi, ha?" dedim. Ellerimi çekince gülümsemesi bozulmadı. Hemen koluna girdim ve "Bu gün ne yapıyoruz?" diye sırıttım mutlu bir şekilde.
Ailesini aramıştı galiba. Son günlerde onları çok özlüyordu. Manevi ailesini. Bu yüzden hep üzgün dolaşıyordu-bu yüzden miydi bilmiyordum ama bu yüzdendi herhalde- Ailesi o çok küçükken, hatta o kadar küçükmüş ki hatırlamıyor bile, işte o zaman onu terk etmişler ve yetimhaneye vermişler. İşte böyle bir böyle bir hikayesi var onun. Acı.
Cevabını beklerken yerdeki küçük bir yaprağın hafif esen rüzgarla mücadelesini izliyordum.

İfadesiz suratıma geri döndüm ve kollarımıza baktım.Böyle temaslardan hoşlanmıyordum. Ne zamandır? Dostlarım koluma giremez miydi? Yüzümde sıkıntılı bir ifade ile ona döndüm. Normalde ifadesiz göründüğüm için o bunu biraz şaşırttı. Diğer taraftan gerçekten sıkıntılıydım çünkü dün yaptığımız şey beni çok yormuştu. Bana neredeyse ülkeyi gezdirecekti. Odaya döndüğümde ayağımın ağrısından yerimde duramıyordum.
''Hiçbirşey.''dedim. Dannie ise hiç istifini bozmadan konuşmaya devam etmişti. Neler yapabileceğimi söylüyordu ve ben hiçbirini yapmak istemiyordum. Sonunda sessizliğimi farketmiş gibi sustu. Ondan ayrıldım ve ellerimi kavuşturup yanlız yürümeye başladım. Adımlarını duymuyordum belki de geri dönmüştü. Ama birkaç dakika sonra patikadan gelen adımları duydum. Gerimden geliyordu ve beni diğer zamanlarda olduğu gibi yanlız bırakıyordu. Keşke birşeyler ile uğraşabiliyor olsaydım. Belkide bir defter alsam ve içinde kafama geleni yazsam. Hayır. Ben düşüncelerimi hiç kağıda aktaramıyorum ki. Düşüncelerimden sıyrıldım ve Dannie'nin patikadan gelen adımlarının sesini dinledim. Patikanın başka bir yola ayrılan bölümünde durduğumda derin bir nefes aldım.Dannie'nin elini omzumda hissettim ve yavaşça ona döndüm. Yüzünde eksik olamayan gülümsemesi ile bana doğru bakıyordu.
Cep telefonum Madonna'nın Material Girl - Dannie yüklemişti ben olsam sadece titreşime bırakırdım - şarkısı ile ötmeye başladı. Dannie'nin şarkıyı duyması ile ritimlerle beraber sallanmaya başladı. Bende telefonu cebimden çıkardım. Telefonun ekranında 'Anne' yazıyordu. Aramam ile onları tedirgin etmiş olmalıydım ki aramayın dememe karşın arıyorlardı.
''Meraba Anne.''
''Harmonia... Selam tatlım. İyi misin?'' Dannie'den yavaş adımlar ile uzaklaştım ve küçük bir ağacın altına geldim.
''Evet, iyiyim.'' Neden her aramalarında bu soru ile karşılaşıyordum. Ne olabilird ki? Ruh hastası gibi görünen kızlarının başına bir iş geleceğini düşünüyor olmalıydılar.
''Babanla beraber dışarıdayken bizi aramışsın. Telesekreterde yeni gördüm. İyi olduğuna emin misin?''
''Anne sadece küçük bir mesaj bıraktım. Sessinizi duymak istemiştim. Evet iyiyim.'' Karşıdan annemin tedirgin olduğunu belli eden sesslerinin duyuyordum ki telefonu babam aldı.
''Hera. Meraba tatlım.'' Babamın güçlü ve kendinden emin sesisini duyunca rahatladım. Annemin tedirgin gelen sessinden sonra güçlü bir ses duymak iyi gelmişti.
''Meraba baba.'' dedim her zamanki soğuk sessimle. Bu maskeyi aileme takmıştım ve takmaya devam ediyordum.
''Sadece sessinizi duymak için aramıştım. Benim kapatmam gerek. Sonra görüşürüz.''
''Peki tatlım. Bu arada eve dönmeyi unutma. Lwona'dan ne zaman döneceksin?''
''Kısa süre sonra baba. Hoşçakal.''
''Hoşçakal tatlım.'' Telefonu kapattım ve Dannie'ye döndüm. İki küçük kayadan birine oturmuştu. Bende yanına doğru yürüdüm.

Derin bir iç çektim. Taştan, popom uyuşmaya başlamıştı, yerimde biraz kıpırdandım ki popom şeklini alsın, rahat oturayım. Yere öyle bön bön bakarken iki çift siyah babet gözüme çarptı. Başımı yukarı kaldırıp, yüzüne bakmaya çalıştım. Çalıştım çünkü arkadan ışık vuruyordu. Ellerimi gözlerime siper ettim, "Ahh! Yakıyorr." dedim şakacı ses tonumla. Harrie küçük kayaya oturdu. Sessizce oturuyorduk, genelde buna alışıktım, Har yüzünden. Bir şarkı mırıldanmaya başladım, ayrıca yüzünü inceliyordum.

"One, two, three, four
Tell me that you love me more
Sleepless long nights
That is what my youth was for

Old teenage hopes are alive at your door
Left you with nothing but they want some more"

Yüzü lanet-olsun-şu-mırıldanmayı-kes değildi. Daha çok.. Bilmiyorum ki..

Dannie bir şarkı mırıldanıyordu ama ona dikkat edemiyordum. Ne zamandı buradaydık? Bir hafta. Bir hafta dört gün. Aslında hedefim akademi açılana kadar burada kalmaktı ancak buna ne ailem izin verirdi ne ben bunu kendime yapabilirdim. Siyah babetlerimi patikanın kumlu yüzeyinde gezdirdim. Kum kalkıyordu. Dannie bundan rahatsız oluyormuş gibi görünmediğinden ayağımı sallamaya devam ediyordum. Sonunda dayanamadım ve durdum. Her zaman ki donuk ve ifadesiz gözlerle etrafa baktım.
Güneş tepeye ulaşıyordu. Zaman ne kadar hızlı geçmişti? Öğlen olmuştu anlaşılan. Elimi karnıma götürdüm. Daha acıkmamıştım. Ama Dannie'den gelen guruldama ile ona döndüm. Sabahları doğru düzgün birşey yemezdi ve erkenden karnı acıkırdı. Yüzünde mahçup bir ifade ile bana bakıyordu.
''Karnım acıktı.'' dedi ve elini düz karnına vurdu. Dannie vücudunu hep beğenmişimdir. Tabi bunu dile getirmemiştim. Eğer bunu yüzüne söylemiş olsaydım, şımarık tavırlara başlardı ve bunu bana yapmasından hep nefret etmişimdir. Ayağa kalktı ve bana döndü. Güneş'in ışıkları yüzüne vuruyordu. Sarı saçlarını bağlamamıştı ve bunu daha şimdi farketdiyordum. Üstünde ise her zamanki kırmızı t-shirtü ve siyah pantolonu vardı. Pantolon o kadar dardı ki bacaklarını çepe çevre sarmıştı.
''Sen daha acıkmadın mı?'' Yüzümde hiç duygu kırıntısı olmadan ona bakmaya devam ettim.
''Hayır.'' dedim. Yüzünde küçük bir duygu değişimi gördüm ancak buna anlam veremedim. Küçük patika yola çıktı ve yeniden bana döndü. Bir şey söyleyecekmiş gibi dudaklarını aralamıştı ancak cebinde ki telefonundan gelen ses ile dudaklarını yeniden kapattı ve cebinden telefonunu çıkardı. Yüzüne küçük bir gülümseme yayıldı. Anlaşılan Paul mesaj atmıştı. Paul Carter. Dannie'nin üç yıldır çıktığı sevgilisi. Paul ayrıcalıklıydı. Dannie'ye göre. Bizimle takılması herkese garip geliyor olmasına karşın Paul bundan hoşnuttu. Hoş o hep Dannie ile geziyordu. Bense yanlarında soğuk hayalet gibiydim.
Paul benimle arkadaş olmaya çalıştı. Aslında arkadaşız konuşuğum kişiler arasında bir yeri var. Dannie veya Allisonie ile konuştuğum gibi onunla da konuşuyordum tabi mesafeli olarak. Acaba Allisonie nerelerdeydi? Peki Anita. Hiç bir fikrim yok. Akdeminin kapanmasından sonra ikisi yok olmuştu. Anita ailesinin yanına Lux'a dönmüştü. Lux'da olduğunu biliyorduk en azından ama Allisonie ortalarda görünmüyordu.
''Hey beni duydun mu Harrie?'' Düşüncelerimden sıyrılıp Dannie'nin yüzüne baktım. Bir elini beline koymuş bana bakıyordu.
''Paul mesaj attı. Lwona'ya geliyormuş.''
''İki gün sonra geri dönüyoruz şehire. Neden şimdi geliyor?'' dediğimde yüzü bir hayli asıldı ama göstermedi.
''Onunla zaman geçirmek istiyordum ve şehire de onunla beraber döneriz.'' Yüzüme bir ifade yakalayabilmek için bakıyordu ancak ben her zamanki ifadesiz duruşumdaydım ve söylediğine de yorum yapmak gelmedi içimden. Hoş bir sevgilim yoktu ve sevgililerin sevgi bağı ayrı kalmak istememelerine de sebeb oluyor olabilirdi. Her neyse.

Öhm. Doğrusunu söylemek gerekirse, Hermonia sıkıcı, soğuk, laf sokan, güzel, akıllı biriydi. Bu kadar sinir bozucu özelliği olmasına rağmen, "Neden onla takılıyorum?" diye soruyordum kendi kendime ve anında cevabı buluyordum.
Ben Har'in duygusuz yüzünün ardından, duygularını çekip çıkarmıştım. Aslında böyle biri değildi. Ben duygularımı nasıl hep gülerek saklarsam, o da ifade vermeyerek saklardı. Bu da ortak noktalarımızdan biri. Duygularımızı saklıyoruz. Soğuk davranma kısmına gelince, ben buna alıştım, o benim arkadaşımsa onu çekecektim.
Çok deli edici! Hiçbir şeyi umursamaması yani. O ifadesiz suratıyla hiçbir şey yapmadan bana bakması. Tamam, bazen ifadesiz suratına dayanamıyor olabilirdim. Çünkü bazen ben bu arkadaşlığın sürmesi için çok çaba veriyorum, o ise hiçbir şey yapmıyor düşüncesine kapılıyordum.
Bana büyük gelen, kırmızı "Keep Calm and Dream On" t-shirtümü çekiştirmeye başlamıştım. Hep sıkıldığımda ya da moralim bozulduğunda bir şeyleri çekiştirirdim ya da bir şeyler karalardım.
Paul. Paul yaklaşık 3 yıldır benim sevgilim olan özel şahıs. Paul deyince karnımda renkli ama ne tüyü ne de gözleri olan -yani sadece kanatlar var- kelebekler uçmaya başlıyor. Onla mutlu ve rahat oluyorum. Düşünüyorum da Paul benim sevgilim olmasaydı, eminim en iyi arkadaşım olurdu. Beni anlaması önemli değil, çünkü anlayamaz ama beni güvende sadece o hissettiriyor.
Karnım yeniden guruldayınca, "Acilen bir şeyler yemem lazım." dedim kıkırdayarak. Sonra başka bir guruldama, bu sefer bu beni karnımdan gelmiyordu. Gülümsedi ve kolumdan tuttu, "Acilen." dedi kıkırdayarak.