Tesadüfler ve Küçük Mutluluklar

[size=11] Evet, oydu. Ki sonradan gelen doğrulama ile oldukça şaşırmıştı Bernard Lapiere. Kızın narin sesinden gelen ve uzun süredir duymadığı Bernard Amca ibaresi ile içindeki kıpırtılar yeniden coştu. Kızın nazik ve bir o kadar da müthiş teklifine hayır diyemezdi ya. Başıyla onayladı ve bayanların önden gitmesi gerektiğini işaret eden, bir el hareketi ile genç kıza yolu göstererek kibarca gülümsedi. Yolda ilerlerken en garip duygular ile birlikte en normal fikriyatlar belirdi kafasında. Ve düşündü, uzun süre. Geçmişi yâd etti.

24 Temmuz 1967, bir yaz sabahı, John Snowdrop ve Bernard Lapiere.

İki genç adam, çiçeklerin süslediği bahçelerde yürürken, ellerinde taşıdıkları ince belli çay fincanlarından çaylarını yudumluyorlardı. Anlaşılan burası Hortus'tu. Kasketli adamlar, bağırış, çağırış ve küfürler, ağaçlar, atlar ve öteberide bu civarlardaki tek fabrikadan gelen duman havaya karışmaktaydı. Arada gelen nazik gülümsemeler ve üzerlerindeki takım elbiseler, altmışların en güzel günlerini yansıtıyordu onlara. Kafalarında, fötr şapkalar ve siyah takım elbiselerini süsleyen altın cep saatleri... Gençliğin hippi tarzına karşı yıkılmaz iki kaleyi temsil etmekteydi onlar. Kibar kahkahaları arasında, güneş mutlu mesut parıldamaktaydı. At çiftliğine doğru ilerleyen ikili, ata binme konusunda kesin kez kesin kararlıydılar.

Bir anda kendine geldi tekrar Bernard. Yaşlandıkça duygusallaşmaya ve geömişi özlemle anmaya başlamamış değildi. Ölmemesi, ölememesi, sevdiklerinin ölümüne tanıklık etmesi onu ondan alırken, yapabileceği bir şey yoktu. Tanrıların belirledikleri kadere karşı gelmek gibi büyük bir günah işleyemezdi ya. Kıza sordu -gene o kibar gülümsemesiyle- "Ailen nasıl? John nasıl? O moruğu özledim açıkçası. 1991'den beri göremiyorum da."